Marrakech

Onderweg lunchen we bij een lunchtentje voor de locals met een soort van suikerbroodjes, koekjes en verse jus. Ondertussen schuift er een hele horde zwaaiende basisschoolkinderen aan ons tafeltje voorbij. Via de soukhs slenteren we verder naar de Medersa Ben Youssef. Save the best for last. Dit is waarschijnlijk wel het mooiste gebouw van Marrakech. Alles is net iets groter en fraaier. Dat Maxima en Wim Lex hier ook zijn geweest vindt men hier een grote eer! Inmiddels is de temperatuur flink opgelopen en lonkt het zwembadje bij ons riad. In de schaduw van de patio lezen, kleuren en zwemmen we wat. Met een kannetje muntthee wordt het een lekkere, lange luiermiddag.

's Avonds vertrekken we weer richting het centrum. Wij vinden het kleine Rahba Kedima plein veel leuker dan het grote Djema el Fnaa. Kleiner, knusser, minder druk, minder toeristisch en veel minder opdringerige verkopers. Ons favoriete restaurantje zit vol dus vertrekken we toch naar het Djema el Fnaa. Bij een Marokkaans tentje eten we tajine en kefta. De helft goedkoper dan gisteren en tien keer zo lekker. We struinen nog even over het plein, drinken nog een verse sinaasappelsap en dan is het echt tijd om naar bed te gaan.

We zitten op ons terrasje en in de verte hoor je de eerste muezzin (?) die voorzichtig aankondigt dat het tijd is om te gaan bidden. Die gezangen zwellen flink aan en als onze buurman-moskee ook meedoet is het een groot concert. Plotseling valt het dan weer stil. Rust. Tot morgenvroeg vijf uur. Ook dat is Marokko.

www.riadfabiola.com

Magisch Marrakech

Het lijkt een kleine eeuwigheid geleden, maar na een voorspoedige vlucht van 3 uur en 20 minuten, zijn we in Marrakech geland. Een compleet andere wereld!
De taxi - een Mercedes met meer dan 1 miljoen kilometers op de teller - scheurt ons kris kras door Marrakech. Het is ons niet eens meer duidelijk of ze hier nu rechts of links rijden. We stoppen bij een wel erg authentiek steegje. Maar achter de zware voordeur ligt een mooie riad verscholen. In één stap van een stoffige steegje naar een klein sprookje. Rond een grote patio met pilaren en palmen en een klein zwembadje liggen de hotelkamers over drie verdiepingen verscholen. Overal zie je grappige zithoekjes met kussens en lage tafels, toogjes, doorkijkjes, mooie lantaarns, terrasjes, potten met planten. We ploffen neer bij het zwembad en na ons eerste glaasje muntthee hebben de jongens hun zwembroeken uit de koffer gevist en maken hun eerste plons.
Wij zitten helemaal bovenin. We kunnen ons grote terras afsluiten en aan dat terras liggen onze twee kamers Turquoise en Carmin achter bewerkte houten deuren. Het badkamertje is typisch Marrokaans. Prima plek om Marrakech te gaan ontdekken!
We gaan op pad! En vanaf het eerste moment kijken we onze ogen uit: brandhoutwinkeltjes, ezeltjes die met kleine karretjes allerhande bouwmaterialen vervoeren, scooters die als maniakken overal tussendoor crossen, barbier, een man met zo'n 20 onderpoten van een rund aan zijn stuur, karren vol muntkruid, kruidentorens, veel oude mannetjes in traditionele kledij, etc. We staan wat te drinken voor een visboer en slager. De vissen worden in de brandende zon gefileerd en de visschubben vliegen je zowat om de oren. Bij de slager hangt een half rund en liggen twee schapenkoppen je aan te gapen. De buurman blijkt een kippenmannetje te zijn. Er wordt een kakelende kip op de weegschaal gezet en we maken dat we wegkomen. Voordat hij ter plekke voor onze ogen wordt geslacht?! We brengen een bezoekje aan de ‘tanneries' - de leerlooierijnen. Het stinkt verschrikkelijk omdat ze duivenpoep gebruiken. Maar sowieso vonden wij het niet echt boeiend. We belanden in de soeks: kleine nauwe straatjes met nog meer kleine winkeltjes die van onder tot boven volgestouwd zijn. Leer, tinnen lampen, kruiden, lange kaftanachtige dingen, kruiden, glaasjes en potjes, kleden, dadels, vreselijk bling-bling-sieraden.Je komt ogen en oren tekort. Ze verkopen echt mooie spulletjes maar voorlopig roepen we ‘no thanks'. Er zijn verrassend veel locals.

We komen uit op een klein, rustig pleintje met een marktje. Vanachter een groot glas sinaasappelsap op het terras van Les Epices zien we de Marokkaanse wereld voorbij gaan. Mats en Tijmen gaan nog even zelf op winkelpad. We slenteren door de soeks via het grote Djem El Fnaa plein naar ons hotelletje voor een lekkere, lome middag aan het zwembadje.

Tegen de avond lopen we weer terug naar het grote plein. Wat een drukte, wat een mensenmassa in de nauwe straten. 's Avonds proef je Marrrakech nog meer dan overdag! Na een kort rondje over het plein en een groot glas versgeperst sinaasappelsap voor 40 cent zoeken we een restaurant met dakterras op. Vanaf het dak overzie je het plein inclusief de Koutoubia minaret. De schemer valt in en als het donker is komt het plein echt tot leven.

Morgenavond gaan we echt het plein op en misschien eten we hier ook wel een hapje. Het eten in het restaurant is belabberd en ook nog eens veel te duur! De gok om een echte kebab bij de bekende marktkraampjes voor een paar dirhams te eten wordt een stuk aantrekkelijker!
Maar dat is morgen. De kids vallen om van de slaap en we wurmen ons door de nog drukkere straatjes straten richting ons hotel. De jongens vallen snel in slaap. Ze worden zelfs niet wakker van de zeer luide gezangen van de nabijgelegen moskee. Lune loopt nog wat te pruttelen. Ze is inmiddels - op een slaapje van een half uur in het vliegtuig na - 18 uur op en kan de slaap nog niet vatten en weet het heel zeker: 'ik wil naar huis...'

www.riadfabiola.com

Marokko, here we come!

Nog een goeie week en dan zitten we in het vliegtuig richting Marokko! In elf dagen - helaas voor ons geen 1001 nacht - gaan we een stukje van dit land ontdekken. Kamelen, woestijn, kasbahs, medina's, hammans, couscous, sprookjesstad en heel veel hoge muntthee.

De route is uitgestippeld. We starten in magisch Marrakech en gaan dan slingerend over de hoge Atlas via mooie oases en de route van de 1000 kasbahs naar Erg Chebbi waar we midden tussen de hoogste en mooiste zandduinen van Marokko de woestijn gaan beleven. Vandaar uit tuffen we door een wat onbekender gedeelte van de woestijn en slapen we bij de prachtige kasbahs van Nkob. Via de Fint oasis, een paradijselijk plekje, keren we weer terug naar Marrakech.

We slapen in een riad in Marrakech, knusse kasbahs, op een prachtige palmeraie en zelfs in een Berbertent midden in de woestijn! Hier en daar moeten we nog een hotelletje boeken, de vijf rugzakken moeten nog worden gepakt, tickets moeten nog worden uitgeprint, etc. Maar over tien daagjes struinen we over het Djem El Fnaa plein!

Laatste daagjes...

11 - 14 augustus

Woensdag om half tien is er bloed geprikt bij Patrick voor een laatste test. Als die goed is, mag hij mee naar 'huis'. En tadaa, daar is dearts,helemaal goed! We hebben al het chocolade van de 7 Eleven (supermarktje) gekocht en het is binnen no-time door de verpleegsters weggewerkt.

Het ontslag gaat een beetje op z'n Thais. Twee keervragen of iemand de infuusnaald er uit kan halen, het is onduidelijk waarPatricks paspoort is gebleven, etc. Een laatste high-five-rondje. Het is gek, maar ik zal dielieve mensen op het ziekenhuismorgen echt gaan missen.

We worden door een chauffeur van Poppies opgehaald.Wel lief dat ze daar aan denken... Patrick wordt door de kinderen meegetrokken naar het huisje, naar de vissen, naar het zwembad, naar het strand.We gaan een hapje eten in het restaurant en daarna naar het strand. Nu papa er is, wil Lune niets meer weten van alle aandacht. Ze heeft er helemaal genoeg van.

Als Lune donderdagavond lekker slaapt gaan wij - met babyphone - naar de buren. Daar zit een heerlijk massagegebeuren waar Karin zich al twee keer heeft laten vertroetelen. De heren nemen een voetmassage. Heerlijk! Tijmen knijpt er na een kwartiertje tussenuit en is niet meer wakker te krijgen.

Vrijdag is ook weer een heerlijke stranddag. Met Patrick gaat het steeds iets beter, maar hij is nog lang niet topfit. Een laatste zandkasteel, een laatste plons in het zwembad, het laatste maiskolfje, nog één verse ananas.We pakken helaas helaas onze koffers in. Morgenvroeg staat om 4.30 een taxi klaar die ons naar het vliegveld brengt van Koh Samui voor onze vlucht naar Bangkok.Om 11.00 uur vliegen we danvanafBangkok naar huis. De vlucht verloopt erg soepeltjes. We hebbenweer de beste plaatsen van het vliegtuig-je reist superdeluxe met een dreumes - met heerlijk veel beenruimte. Lune slaapt twee uurtjesvoor ons op de grond en de rest van de tijd (tien uur) vermaakt ze zich vooral met een portemoneetje met muntjes en Dora-stickertjes. De jongens mogen onbeperktDS-en en spelen het ding helemaal leeg.

Ondanksde tegenslagwas het een geweldige en onvergetelijke vakantie!

Noodonderkomen?

10augustus

Patrick knapt langzamerhandop.De koorts is sinds vandaag weg enals dit zo blijft mag hij morgen naar 'huis'.Het isgeen 'dengue' gelukkig, maar wat het wel is geweest?We gaan onze vlucht van donderdag richting Bangkok omboeken naar vrijdagavond of zaterdagmorgen. Zo kan Patrick aansterken en nog even genietenvan zon, zee en strand.

Het is natuurlijk flink balen dat Pat in het ziekenhuis ligt - vooral voor Patrick zelf - en dat we onze reisplannen om moeten gooien.Maar Karin en de kids hebben nog steeds een heerlijke vakantie in ons 'noodonderkomen'.

Iedere morgen wordenwe rond 7 uur wakker.Karin en de kidszitten dus al vroeg aan het heerlijke ontbijt. Versgeperste sapjes, fruitsalade, yoghurt met cruesli-net-zoals-thuis, heerlijke broodjes en croissantjes, pannenkoekjes en - Mats' favoriet - French toast.We kijken uit over de zee.'s Morgens vroegzijn de zee en het strand op haar mooist. Het personeel is dol op de kinderen, waanzinnig liefen het is heerlijk om zo in de watten gelegd te worden!

Wekrijgen vaak een paar broodjes voor Patrick toegestopt door de ontbijtdames. Inmiddels hebben we een vaste taxichauffeur die rond half negen al staat te wachten voor ons hotel.Hij brengt ons in een kleine tien minuten naar het ziekenhuis. We worden bij aankomst altijd joviaal begroet doorallezusters, broeders,receptionistes, etc. Wat een lieve mensen! Patrick hoort ons al van verre aankomen. Lune moet tig keer high-fiven voordat we Patricks kamer bereiken. We blijven meestal anderhalf tot twee uur. Dan gaan we weer richtingonshuisje.

Zwemkleren aan en op naar het strand. De beachboysklappen dan de parasol voor je open en leggen de badhanddoekenover je ligbedje.Ze brengen je ijswater,fruithapjes en koude doekjes. Pik - daar kan die jongen ook niets aan doen -is helemaal dol op Lune en brengt haar emmertjes en schepjes engiebelt vaak even met haar. Ja, hier kan ik wel aan wennen! Nooit gedacht dat we zo konden genieten van een gezapig luxe resortgebeuren.

De zee loopt heel langzaam af en is heel rustig. De jongens kunnen dus zonder gevaaralleen zwemmen. Zelfs Lune vindt het heerlijk om te zwemmen in de zee. Aquablauw en ongeveer 33 graden. Samen met vriendjes uit Zweden en Belgie worden er zandkastelen gebouwd op het strand. Tussen de middag scharrelen we ons maaltje op het strand bij elkaar. Geroosterde maiskolfjes,verse ananas, loempiaatjes, sateetjes van een mini-bbq-tje.... Smullen!

Als Lune in dromenland isgaan Karin en de jongens - met babyphone onder handbereik -zwemmen in het heerlijke zwembad.Mats en Tijmenvermaken zich opperbest. Maar als Lune wakker is, willen ze niets liever dan naar papa. 's Middags doen we dus hetzelfde uitje als 's morgens vroeg. Inclusief hetzelfde rondje high-fives.

Karin en de kidseten 's avonds in hetrestaurant waar de servetten over je schoot worden gedrapeerd. Het restaurant is één van de betere restaurants op het eiland met heerlijke Thaise gerechten. Voor de curry met geroosterde eendenborsten druiven zou ik graag op en neer naar Thailand vliegen. Het personeel is echt waanzinnig lief en servicegericht. Dat wordt ernstig afkicken in Nederland.

Als we dan in hetdonker terug gaan naar ons huisje, dan staat er op de veranda een muggendingetje te branden,de gordijnen zijn dichtgedaan en de bedden zijn opengeslagen. Op de bedden liggen handgemaaktekadootjes, bloempjes, een spreuk enkoekjes verpakt in bananenblad. 's Morgensvroeg staat er altijd een mandje metramboetans, banaantjes of mandarijntjes op ons verandaatje. Heerlijk!

Gisteravond zijn Ka & kids naar de cocktailparty van Poppies geweest. Met de voetjes in het zand cocktails drinken (nou ja, eentje dan!) ensmullen van Thaise hapjes. De jongens voetballen op het strand en de dames kletsen wat met de andere gasten uit Australie, Zweden en New Zealand. Allemaal erg vervelend.

We kunnen bij de pakken neer gaan zitten of gewoon genieten. En dat laatste is hier niet moeilijk!

http://www.poppiessamui.com/

Ziekenhuis, zon & zee

7 augustus

We zijn allemaal vroeg wakker. Papa in het ziekenhuis en de rest in een hotelkamer die we snel willen verlaten. Er is geen restaurant. Ons ontbijtje bestaat uit yoghurt, koekjes en chips. De jongens willen zo snel mogelijk naar papa toe. Patrick hoort aan de zusters al dat wij er aan komen. De zusters willen Lune allemaal aaien, high-fiven, etc.Luuntje vindt allesgeweldig! Papa voelt zich niet al te beroerd en we blijven lekker plakken. Bezoekuurtjes kennen ze hier niet.

Daarna laten we papa achter en gaan we op zoek naar een hotel waar de kinderenin ieder geval een beetje vakantie kunnen vieren.Ik hebeen aantal eisenin mijn hoofd: veilig-veilig-veilig (ik moet in mijn eentje drie kinderen in de gaten houden), niet te groot, familiekamer oid, babysitservice, goed restaurant,direct aan strand,zwembadje,atm-laundry-drogist in directe omgevingen lief personeel.Samen met een lieve taxichauffeuse ga ik op pad. Het is nog knap lastig. De meeste hotels zijn helemaal volgeboekt. Maar natwee uur vinden we Poppies. We komen door een marmeren hal bij de receptie. Oeps, is dit niet een beetje te sjiek? Daarna komen we in een prachtig aangelegde tuin metweelderigeplanten, knalkleurige bloemen, stroompjes met kleine watervalletjes, vijvertjes met koikarpers, bruggetjes en tussen al die natuurlijke pracht glimlacht de zee je tegemoet.In de tuin staan een stuk of twintig allerschattigste 'cottages' - kleine huisjes in Thaise stijl- met een schattig verandaatje. Eenmarmeren badkamer met binnen en buitendouche en heerlijke handgemaakte zeepjes. Prachtige bloemen en echte rozenblaadjes op de knisperende lakens. Achterin de tuin ligt een klein maar prachtig aangelegd zwembadje.Nog iets verder ligt het strand. Wit zand en een blauwe zee.Het supervriendelijkepersoneel -in prachtige kleding -isgeweldig en begrijpt meteen wat wij - nog enigszins sip -nodig hebben. Er wordt een tafel voor ons gedekt en wekrijgen een heerlijkontbijt voorgeschoteld. Mats en Tijmen glunderen. Lune heeft het personeel al om haar vinger gewonden. Hier blijven we!

Diezelfde middagblijkt de 'general manager' een Nederlander te zijn. Hij gaat met ons mee naar het ziekenhuis. Pat is blij dat wij iets leuks hebben gevonden. We moeten er maar het beste van maken!

Hiep hiep hoera & dikke shit!

6 augustus

Koh Phangan is natuurlijk een geweldige plek om je achtste verjaardag te vieren. Hieperdepiephoera voor onze lieve kanjer Mats. Vanzelfsprekend beginnen we met het allerbelangrijkste: kusjes & kadootjes. Een zonnewijzer in miniformaat, een boek over allerlei interessante dingenen als grote klapper (eet-)drumstokjes als symbool voor drumles. En natuurlijk hoort daar ook een eigen drumstel bij. Dikke grijns van oor tot oor.

Zwembroek aan en naar buiten. Krabbetjes en schelpjes zoeken. Een uurtje later ontbijten we bij ons favoriete restaurantje. Inmiddels zijn we ernstig verslaafd aan de heerlijke fruitshakes. Mango, watermeloen, ananas. Heerlijk!Voetjes in het witte poederzand en uitkijken over de aquakleurige zee.Na het ontbijt komt er als verrassing een ijs-met-vruchten-en-acht-flikkersterretjes op tafel. Een taart konden we 123 niet vinden, maar dit was zeker net zo lekker!

Na het ontbijt pakken Karin, Mats en Tijmen de kayak en peddelen naar de tegenoverliggende baai. We ploffen neer bij Baan Puri. Erg schattige rieten bungalowtjes in een mooie tuin. Grappig, we zienThom en Milo uit Frankrijk die we in Chiang Dao ontmoetten. Even bijgekletst. We eten een hamburgertje en satay met frietjes. We kayakkenterug naar papa en Luuntje. We dobberen wat in de zee, lezen een boek in de hangmat tussen de palmen, bouwen een zandkasteel, kijken een beachvolleybalwedstrijdje, voetballen op het strand, bakken taartjes, etc.

SHIT! Patrick is sinds gisteren niet helemaal lekker te pas. Hij heeft koorts en voelt zich niet lekker. Samen met Lune - heeft een wondje op de knie waar we even naar willen laten kijken - gaat hij naar de clinic. Het zekere voor het onzekere. Dan gaat het heel erg snel. De verpleegkundige vertrouwt de koorts niet.Ze denkt aan dengue, knokkelkoorts. De assistent brengt Patrick terug en dan moeten we Mats en Tijmen - nog nietsvermoedend dobberend in zee - gaan vertellen dat we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Koh Samui moeten. Dikke tranen. Karingooit en propt allesin een noodvaart in de rugzak en koffer en dan gaan we via de boemelweg richting speedboat. In de taxi breekt Mats. We leggen de arts uit dat Mats vandaag jarig is. Even later stoppen we in een dorpje. De arts-een lieve schat -komt terug met een tas vol chips, koekjes, snoepjes, broodjes, etc. Happy birthday! Ons jochie straalt.

In de speedboat zijn de tranen snel opgedroogd. Dikke pret, de jongens schateren het uit. Op je achtste verjaardag in een speedboat over een ietwatruwe zee in het donker! Kan het cooler? De dames vinden het iets minder geslaagd. Na een kwartiertje - de langzame boot doet er een dik uur over - staatde ambulance(is het zo erg?) op de pier klaar. We nemen afscheid van de arts van Koh Phangan en haar assistent.We rijdennaar het Thai International Hospital waar we een warm welkom krijgen. Patrick is hier in goede handen.

Karin en de kids slapen die nacht in een hotel direct naast het ziekenhuis. Dit is te doen voor een nachtje- gezellig met Mats in een éénpersoonsbed - maar ik beloof de jongens dat we morgen op zoekgaan naarietsmet een zwembad én dicht bij het strand. Minder trappen en minder herrie 's nachts zou ook fijn zijn. Na nog een paar tranen ligt iedereen om half elf te slapen. Karin pakt alles weer uit om de boel zo in te pakken dat je ook nog iets terug kunt vinden éngaat nog even naar Patrick - gekleed ineen leuke Thaiseziekenhuispyjama. Je kunt hem aan het einde van de gangin een enorm grote kamermettv, wifi, magnetron, koelkast en eigendouche/wc vinden.

Alles komt goed, zeggen we dan maar na zo'n dag!

Strand!

4 augustus

Vandaag staat er een flinke reisdag op het programma. Het is twee uur met een taxibusje naar Suratthani, een half uur met een grotere bus en anderhalf uur op de boot naar Koh Phangan. Helaas is het allemaal niet superefficient geregeld en doen we er behoorlijk lang over. We makeneen stop van twee uurbijeen ietwat ranzig restaurantje. We bestellen 'fried rice' zonder vlees en hopen dat het goed gaat. Luuntje peuzelt wat koekjes en kroepoek op.

Op de boot zien we Koh Samui en Koh Phangan al liggen in de verte. In Koh Phangan wimpelen we stoeralle mensen die je van alles aan willen smeren af.Dan staan we op een parkeerplaats en snapt iedereen in welkesongthauw ze moeten stappen.Wij begrijpen er geen bal van. Er zit niets anders op danterug te gaan naar de dames die we net voorbij zijn gelopen.Onze onderhandelingspositie is niet heel erg sterk. Drie kinderen = willen snel weg & lopen heus niet weg = hoofdprijs. Okee, voor een klein kapitaal stappen we in een 4 x 4 taxi die de verkeerde kant op rijdt. De taxichauffeur moet eerst even naar huis. Huh? Vrouwlief en manlief hebben de taken blijkbaar zo verdeeld dat vrouwlief onderhandelt en manlief rijdt.Okee, we zitten al wat mindergespannen in de taxi.

De eerste indruk van Koh Phangan - eeneilandje waar veel backpackers op af komen om te feestenfull/half/no/etc moon parties- is niet positief.Schreeuwerig. Maarna de hoofdweg verandert dat beeld al snel. We rijden door groene bergen over een rooie zandweg vol kuilen, gaten, sporen en gleuven. We worden flink door elkaargerammeld en hebben na een kwartier al een enorm houten kont.

We komen aan bij Thong Nai Pan Noi; eenstraatje met een paar winkeltjes en restaurantjes aan de ene kant en bungalowtjes etc aan dekant van het strand. We worden afgezet bij Nice Beach Resort. We hebben een schattig klein bungalowtjein de tuin geboekt maar zwichten toch voor een grote familiekamer met twee dubbele bedden, airco en een luxe badkamer. Grootste pluspunt is het grote terrasen het vijf meter brede zeezicht door de tuindeuren.

We schoppen onze teva's uit om ze voorlopig niet meer aan te doen.Vanaf ons tuintje is het drie stappen naar het witte strand. Twee maanvormige baaien omgeven door groene heuvels.De zee met kleine vissersbootjes glimlacht ons tegemoet. Bijhet restaurantjedrinken we onze eerste 'watermelon shake'. Onder een grote boom en met de voetjes in het zand...