Vandaag gaat het gebeuren! Als de jongens het over Marokko hebben, hebben ze het maar over één ding: op een kameel de woestijn in. We rijden naar Merzouga en zien de steenwoestijn steeds meer veranderen in een grijze, stenige vlakte. Af en toe zien we een dorp met enorme huizen in dit enorme niets. Waarom hier? Waar leef je van?

De verschillende dorpen hebben ieder hun eigen kledingstijl. Vrouwen gekleed in witte of lichte kleuren of een extra zwart kanten sarongachtig iets hebben we reeds gezien. In Erfoud en Rissani zijn de vrouwen van top tot teen in het zwart gekleed. Je ziet nog net een streepje ogen. Het komt niet vriendelijk over. Maar het gaat verder; we worden niet of uitermate nors aangekeken. Door iedereen. De mensen zijn onderling ook harder naar elkaar toe. Voor het eerst voelen we ons niet prettig en hebben ook geen zin om bij een lokaal tentje wat te drinken. Bij een superdeluxe hotel spoelen we dit mindere gevoel weg met een paar colaatjes. We zijn de enige gasten in dit hotel. Het wordt ons steeds meer duidelijk; normaal gesproken zijn er veel meer toeristen. De eurocrisis wordt in Marokko harder gevoeld dan thuis.

Vanuit het niets doemen de enorme zandduinen van Erg Chebbi op. Glooiende, gouden heuvels zand. Een onwerkelijk maar prachtig gezicht. Onze ‘nacht woestijn' hebben we via een hotel geboekt. We krijgen hier een dagkamer en we nemen een duik in het zwembad. Het zwembad ligt als het ware in de zandduinen. De jongens rennen de heuvels op om daarna weer een plons te nemen. Het is warm maar vooral droog. Binnen een halve minuut ben je - na een duik in het zwembad - weer drooggeblazen.

En dan is het zover. We pakken onze spullen voor een nachtje woestijn en bestijgen onze ‘kamelen'. Karin gaat voorop, de jongens delen samen een kameel en papa en Lune ook. Als de kameel is opgestaan - beetje eng omdat je van voor naar achter wordt gezwiept - schommelen we op hoge poten richting de oneindige zandduinen. Lune doet het geweldig! Ze vindt het even eng en piept dan even maar daarna heeft ze praatjes voor tien. Over ‘korte' thee drinken bij de kindjes, over de poes van Marenthe uit Frankrijk, over de nieuwe baby van Jade en Julia. Met een sjaal om haar koppie is het onze eigen stoere woestijnpiraat. Mats en Tijmen vinden het geweldig. ‘Gaver dan de kermis!' roept Tijmen aldoor. Hoe harder het schommelt, hoe beter. Echt een superervaring!

Na twee uurtjes boemelen komen we aan bij ons kamp. Verscholen in een grote duinpan staan er berbertenten klaar. Maar eerst gaat onze kamelenman aan de slag met potten en pannen. Op één gaspitje tovert hij een heerlijk maal klaar: Zalouka (gebakken groenten, heerlijk) met rijst, kip van de BBQ en een enorm bord meloen en sinaasappels. Smullen! Inmiddels is het helemaal donker, elf uur geweest en vallen de kinderen om van de slaap. Onze bedden worden opgemaakt met gestreken lakens. Vanavond slapen we met zijn vijfjes naast elkaar onder een heldere sterrenhemel! Geweldig, de jongens vinden het nu al een topervaring. Luun kruipt tegen papa aan en vindt alles prima. Al is ze wel een beetje bang dat de kamelen vannacht weg gaan lopen...